Με πιο ουσιαστικούς όρους, υπάρχει μια σημαντική (έως και ολοκληρωτική) έκπτωση των στοιχείων της λαϊκής κυριαρχίας σε κάθε χώρα (που λογίζεται ως δημοκρατικό καθεστώς). Οι «αγορές», οι ελίτ, οι υπερεθνικοί οργανισμοί κ.λπ., με τρόπο πιο απογυμνωμένο απ’ ό,τι στο παρελθόν, ελέγχουν και κατευθύνουν την πορεία χωρών, ηπείρων, περιοχών. Σε όλες τις χώρες που ακολουθούν μια μεταδημοκρατική τροχιά, ο λαός ανακηρύσσεται σε εχθρό, σε αναχρονιστικό παράγοντα, σε στοιχείο επιρρεπές προς ανορθολογικές και συνωμοσιολογικές απόψεις, που εν γένει ξεστρατίζει σε «εθνολαϊκιστικά» πρότυπα. Και άρα, αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον λαό (αν και αυτό το επιχειρούν με το μεταναστευτικό και τις κοινωνίες tutti frutti, δηλαδή την αποδόμηση των συνεκτικών στοιχείων που συγκροτούσαν τις κοινωνίες μέχρι πρόσφατα, διότι το κεφάλαιο θέλει να ξεπεράσει αυτούς τους «αναχρονισμούς»), αποφασίζουμε να αδειάσουμε το «δοχείο» από κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και συμμετοχής. Αρκεί μια τυπική συμμετοχή σε κάποια εκλογική διαδικασία, κι αυτή στα όρια ενός 50% που θα προσέρχεται στις κάλπες.